Nog meer aan het genieten van de kleine momentjes!

Hoi!

Maandag voelde ik mij gelukkig alweer wat beter. Ik raak alleen op een of andere manier nog steeds niet vol en dan eet ik dus (voor mijn doen) veel. Doordat ik niet vol raak, heb ik wel nog steeds een ‘slap’ gevoel, maar wie weet is dit het ‘einde’ van het ziek zijn. Ik heb weer een leuke dag gehad met Jayden! Hij kon natuurlijk al mijn naam zeggen, maar sinds kort ‘roept’ hij me elke keer. In het begin was dit super schattig, want je hoort de hele tijd ‘Iya’ (zo spreekt hij mijn naam uit). Nu is het eigenlijk gewoon super grappig, want hij roept steeds harder als je niet méteen reageert. ’s Avonds ben ik na het eten even voor een strandwandeling gegaan. Even lekker uitwaaien! Heerlijk. Verder hebben we natuurlijk weer ‘boer zoekt vrouw’ gekeken. Oh zo zei ik zondag nog dat het au pair gebeuren nog niet officieel was, zo is het maandag ineens wel. Het is dus officieel! De nieuwe au pair is gevonden!

Ik merkte dinsdag dat ik weer heel veel zin had in het au pairen en begon deze week dan ook weer met volle moed. Vorige week had ik even een ‘slecht’ weekje, maar dit kwam vooral omdat ik me niet lekker voelde. (on)bewust geniet ik steeds meer van alle momentjes met Jayden, wat ga ik hem straks missen zeg! Zo ook de momenten dat Julie je ‘darl’ noemt enzovoort. Vorige week heb ik me zelf verbrand aan pan, wat inmiddels dus een litteken is, ik zal voor altijd herinnerd worden aan Australië, haha! Jayden had mijn mobiel in mijn hand en zag Wes op mijn achtergrond. Jayden: Wes, Wes! Ik: Yeah, Wes, good boy! Jayden: friend, friend! Zooooo schattig was dat! Super grappig dat hij nog weet wie Wes is. Sinds kort heeft hij een obsessie met andere fietsen (hij heeft zelf net zo’n fiets thuis staan, maar wil toch altijd zijn step mee). Zodra hij een fiets ziet, rent hij er naar toe en kijkt hij mij vragend aan (knikt ook met zijn hoofd, zo van, yes mag ik? Super goed overigens). Niet alle ouders zijn altijd even blij, maar over het algemeen heeft hij vaak wel geluk. Erg grappig ook dat ik veel ouders mij en Jayden herkennen in het parkje en waar je dan toch elke keer weer even mee praat.

Woensdag, alweer het laatste (volle) dagje werken. Na het uitzwaaien van Julie en Dean, zijn Jayden en ik het dagje rustig begonnen. Lekker ontbijten in zijn pyjama (normaal kleed ik hem eerst aan) en even wat binnen gespeeld. Mama vroeg om te skypen, daar zeggen we natuurlijk nooit nee tegen! Normaal gesproken skypen we altijd op (mijn tijd) woensdagavond of donderdagochtend (heel soms donderdagavond). Ik was natuurlijk wel met Jayden, maar hij vond het wel leuk om met ‘mine mommy and daddy’ (zo noemde hij ze) te skypen. Na een tijdje vertelde papa dat ze niet zomaar op skype waren gekomen, maar om iets vervelends te melden. Oma?! Ging meteen in mijn hoofd door, maar papa zei al snel dat er niks met oma aan de hand was. Bo is overleden. Bo onze lieve hond, dat 10 jaar bij ons hoorde, of nou ja, voor altijd zal horen. Ze was al wat ziek de laatste tijd, maar het leek een tijdje beter te gaan. Ze was nog steeds super vrolijk, zoals ze altijd was. Bij de dierenarts is verteld dat labradors weinig laten merken hoe ze zich ‘echt’ voelen voor hun baasje. Ik ben stiekem best blij dat ik haar niet ‘ziek’ heb gezien, maar ik heb helaas geen afscheid kunnen nemen. Ik keek ook heel erg uit naar het moment dat ik weer thuis zou komen en dat Bo super enthousiast naar me toe zou rennen. Zoals ze dat eigenlijk altijd wel deed, zodra er iemand binnen kwam. Er is besloten om haar in te laten slapen, want dat is het beste voor haar. Ik ben trots op mijn gezin hoe ze hebben gehandeld en ben blij dat ze me het zo snel mogelijk hebben verteld, wat natuurlijk ook super moeilijk moet zijn. Normaal gesproken zag ik geen hond (letterlijk en figuurlijk…) lopen hier in Australië, maar nu vielen ze ineens wel op natuurlijk. Jayden is extra lief geweest en heeft me behoorlijk geknuffeld deze dag (zal wel iets hebben aangevoeld…)! Het was wel erg gek om Bella (onze hond hier) om me heen te hebben. Het is best lastig om hier alleen te zijn, maar gelukkig heb ik hier ook genoeg mensen om steun te vinden. Hoewel het toch moeilijk is zonder je eigen familie… Ik heb wel een hele lieve hostfamily dat begrijpt hoe erg het is om een hond te verliezen. Julie kwam deze dag eerder thuis van werk (huilend) met bloemen en chocola. Verder heeft ze een groepsapp aan gemaakt op whatsapp voor mijn ouders en mij met hele lieve berichtjes. Tot nu toe kan ik het nog steeds niet geloven, dit zal denk ik ook echt pas zijn als ik thuis ben. ’s Avonds heb ik nog even met Tess en Lars kunnen skypen. Dit werd uiteindelijk 3 uur lang, maar was super gezellig! Lars zei trouwens dat ik best wel met een Australisch accent praat (hij had me natuurlijk deze ochtend samen met Jayden gezien).

Donderdagochtend heb ik natuurlijk eerst weer met Jayden geholpen. Vervolgens heb ik even geskyped met Wes wat wel even fijn was, kon ik toch nog even een keer mijn emoties kwijt. Onze afsluiting vond ik nog het leukste. Kennen jullie ‘ik ben otje’? Wes en ik sloten met 2 gekke gezichten ons skype gesprek af. Dit was wel al vrij snel (voor ons doen), want ik had ook nog wel even behoefte aan skypen met mijn ouders. Nu wil ik nog even kwijt dat ik super trots ben op Wes hoe hij het volhoudt met mij zo aan de andere kant van de wereld. Mag wel even gezegd worden!Verder ben ik deze dag met Claudia gaan lunchen en hebben we even (kort! Want het was té heet, 35 graden) gezwommen. Vervolgens heb ik even lekker rustig aangedaan en gewacht tot iedereen weer thuis was.

Vrijdagochtend heb ik ook weer geholpen en verder de hele dag rustig aangedaan. Wat misschien niet zo slim is, want dan ga je veel nadenken en mis je iedereen nog meer. Ik begon de week met super veel moed, maar alles zit even niet mee. Hier worden we natuurlijk wel weer sterker van, dus het komt wel weer goed! Het is ook erg lastig om andere mensen te vinden die ook op donderdag en vrijdag vrij zijn, waardoor je ook niet altijd wat gaat doen. Nu kan ik ook lekker in mijn eentje op pad gaan, maar ik heb meeste wel gedaan nu, haha! Verder was het ook niet echt super mooi weer deze dag. Mama en ik hebben inmiddels de grote tours voor ons avontuur geboekt, dus dat is heel leuk! De rest zien we allemaal ter plekke, want je moet natuurlijk niet te veel van te voren boeken. We hebben nu vooral voor de eilanden geboekt, omdat deze tours uiteraard snel uitverkocht zijn. Julie zou me deze dag nog laten weten of ik bij een collega van haar moet oppassen vanavond. Dit zou eigenlijk gisteravond al bekend zijn, maar ze heeft nog niks gehoord. Waarschijnlijk weer een cultuur verschilletje en ik wat autistisch, maar ik zou het toch wel graag zo snel mogelijk willen horen, haha! Update: ik kreeg rond 15:30 uur een whatsappje dat ik niet meer om 17:00 uur op hoef te passen, terwijl dit een uur reizen zou zijn en ik eigenlijk het liefste al rond 15:30 uur wilde weggaan, omdat ik waarschijnlijk het huis ook nog zou moeten zoeken en de bussen regelmatig te laat zijn (lees: ik kan niet omgaan met het no worries mentaliteit….) Ondertussen heb ik ook wat contact met de nieuwe au pair. Ik beantwoord wat vraagjes met wat zij nog zou willen weten etc. Hierdoor besef ik nog meer dat het echt bijna klaar is! Het is bijna maart en dat is mijn laatste ‘volle’ maand werken. De communicatie hier (dan bedoel ik niet per se het gezin, maar gewoon over het algemeen Australië) is sowieso erg bijzonder. Gelukkig merken Nadine en Linda dit ook elke keer weer, dus het ligt niet alleen mijn autistische gedrag. Zoals vrijdagmiddag kwam Riley ineens binnen (hij komt altijd op maandagen weer). Ik schrok me eerst ook dus helemaal kapot. Ze hoeven zich natuurlijk niet te verantwoorden, maar het is wel fijn om te weten. Julie stuurde mij dus vandaag nog een whatsappje dat ik niet hoef op te passen bij haar collega, dus dat wij en Jayden het rijk alleen hadden. Nog geen uur later zat ik met Julie, Dean, Riley, Jayden, oma en 2 vrienden aan de tafel. Hoe ik er bij zat? Nou make-uploos en al in mijn pyjama. Was misschien ook wel even prettig om te weten. Dan nog niet eens het puntje dat ze ineens 17.30 uur thuis waren in plaats van 19.30 uur. Ze hadden of ik… ligt eraan hoe je het bekijkt, nog geluk ook dat ik toevallig thuis was. Ik werk altijd ’s avonds nog even een uurtje. Ja, ik blijf het bijzonder vinden. Hierdoor leer je je natuurlijk wel weer aanpassen en een andere mentaliteit kennen.

Zaterdag is de Australian Open Surfing Of Manly (ja, hele mond vol) begonnen. Dit stond al een tijdje op de planning van Linda, Nadine en mij. Halverwege de week vroeg Jenneke of ik toevallig zin had om naar dit evenement toe te gaan. Ik vertelde haar dus dat ik al ging met 2 meiden, maar ze best kon aansluiten! We zouden elkaar zien om 12 uur bij Manly. Nadine en Linda gingen nog een wandeling doen deze dag die blijkbaar langer duurde dan verwacht. Rond 14:30 uur kwamen ze aankakken hoor, haha! Gelukkig was ik samen met Jenneke en hebben we ons even vermaakt bij een terrasje en later van wat straatmuziek. Ondertussen had ik nog een whatsappje van Claudia ontvangen of ik toevallig zin had om mee te gaan naar Manly, zij was al met een ander meisje. Nou, na een tijdje waren we dus met zijn 6e, waarvan ik (op 1 na) iedereen 1 voor 1 ontmoet heb, maar we nu ineens een hele grote groep vormden, super gezellig! Van het surfen hebben we trouwens niks gezien. Wel van de gezelligheid, want het super druk. Het evenement zou tot een uurtje of 16:30 duren, maar rond 15:00 uur waren er geen surfers meer te zien. De reden? Geen idee… Australië? Erg typisch wel haha! Langzamerhand ging iedereen weer naar huis, maar hadden Jenneke, Linda en ik nog wel even zin in (ja nog een keer) een terrasje. Jenneke ging rond etenstijd naar huis, maar Linda en ik hadden besloten samen een hapje te eten. Rond 21:00 uur was ik weer thuis en dook ik meteen mijn bedje in. Ik was zo moe! Heerlijk.

Zondag had ik nog niks gepland. Dat is het makkelijke van wat mensen kennen, je stuurt ze allemaal een appje wat hun plannen zijn en sluit je ergens aan. Ik sloot me aan bij Claudia (en een ander meisje dat zij al kende) om naar het Olympic Stadium te gaan. Stond nog niet op mijn bucketlist (vergeten?!), maar kan er wel meteen weer vanaf dus, haha! Nog even een leuk dingetje. Het zou het hele weekend gaan regenen, dit gaf het zelfs nog op zaterdagochtend aan. Weet je hoe het weer was? Strak blauw en heel veel zon en zeker zo’n 30 graden (onze 40 graden). Zo werkt dat hier! Lekker op je eigen gevoel afgaan als je wakker wordt! Het Olympic Stadium was echt mega!

Dit was het alweer! De dagen vliegen voorbij!!

Kus,
Iris