No energy.... maar we gaan gewoon door!

Hoi!

Ook deze maandag was het weer een gewone dag met Jayden. Het bekende verhaal –inmiddels-! Verder raakte ik deze dag aan de praat met een ‘moeder’ bij het zwembad. Ik wil in elk geval even zeggen dat ik alle sociale mensen (-bijna- alle Australiërs dus) hier ga missen! Ze vond dat ik het heel goed met Jayden deed. Ondanks zijn praat skills begrijpen Jayden en ik elkaar heel goed. Wat op zich logisch is als je 3 volle dagen en wat extra uurtjes met hem optrekt. Het was super leuk om hier een bevestiging van te krijgen, maar al helemaal omdat het een onbekend iemand was! Maandagavond heb ik mijn grootste blunder ooit gehad. Ik werd er serieus ‘rood’ van en dat heb ik niet snel. Kennen jullie die ‘grappige’ filmpjes waarbij het lijkt dat iemand al praat, dus zet je je geluid nog harder (omdat je denkt dat je geluid nog uit staat) en dan hoor je ineens een hoop gekreun? Dit overkwam mij dus, op de bank, naast Julie en Dean. Ik schaamde me kapot! Heb ik weer…. Gelukkig konden ze er heel erg om lachen! Ik denk dat het een beetje uitlachen was, maar ze hebben groot gelijk. Bedankt Facebook!

Dinsdag begon ik me niet zo lekker te voelen. Het begon met wat zilveren sterretjes en vervolgens de rest van de middag erg duizelig. Ik drink en eet genoeg, dat weet ik zeker. Het moet het weer zijn want dat veranderd hier zo vaak, zelfs heel vaak op een dag. Ik begreep dat Linda ook last had van het weer. Het was niet zo fijn om duizelig te werken, maar je blijft natuurlijk wel gewoon doorgaan, want Jayden is nog maar 2 jaar. Hij kan zich overigens prima zelf vermaken gelukkig, dus ik heb wel soort van rustig aan gedaan. Oh en ik ben zo trots op Jayden! Best gek, maar ik werd er zelfs een beetje emotioneel van. Laat staan als ik ‘straks’ zelf moeder ben…. Haha! Ik denk dat ik Jayden nu ongeveer een maand elke dag, op dezelfde momenten, op het potje laat zitten. 9/10 keer vindt hij het vooral heel leuk (altijd beter dan dat hij het eng vind overigens), maar gebeurde er niks. Die ene keer die dan overblijft, deed hij 1 minuscuul drupje en dat was het. Vandaag zette ik hem weer op het potje, nadat hij in bad was geweest. Ook dit keer leek het helaas niet te lukken, maar ik blijf complimenteren natuurlijk. Vervolgens zei ik dat we naar zijn kamer gingen om zijn pyjama aan te trekken. Ik merkte dat hij niet achter me aan liep en zocht hem. Hij was weer naar de badkamer gelopen en ik zag hem (op een afstandje) weer op het potje zitten. Ik deed net dat ik niks zag en liet hem even zijn eigen gang gaan. Ondertussen pakte ik vast zijn pyjama om dit dan maar in de badkamer aan te trekken. Eenmaal terug komt hij met zijn potje aanrennen, omdat hij heeft geplast!!! Een échte grote plas! Zelf was hij ook super trots, dus nog geen 2 seconden erna vloog het plasje door de hele badkamer, maar hey! Hij heeft het gedaan! Nogmaals…. Ik ben super trots!

Woensdagochtend leek mijn duizeligheid beter te zijn. Helaas kwam het later in de ochtend weer terug. Verder merkte ik dat ik het super koud had, terwijl het toch zo’n 30 graden was. Mmm, misschien toch wat ziekjes? (Gelukkig) kon ik alweer op tijd terug naar huis, want Jayden’s tante was jarig en wilde Jayden graag nog even zien voordat ze begonnen met hun lunch. Dit betekende overigens ook dat Julie en Dean thuis aan het werk waren. Ik merk dat dit altijd best verwarrend voor Jayden is en zelfs een beetje voor mij. Het ene moment ben ik wel aan het ‘werk’ en het andere moment zorgen zij weer even voor ‘m. Gelukkig was het weer dus prima (ondanks ik het super koud had, haha) en konden we lekker naar buiten. ’s Middags had ik een interview van de krant ‘trouw’ (Nederlandse krant ja!) kunnen hebben. De journalist was op zoek naar mensen tussen de 17-21 jaar die een tussenjaar hadden/hebben genomen. Ze was benieuwd naar verhalen over het werken en /of reizen. Ze wilde dit interview gewoon op een terras met een kop koffie doen (voor Jayden een babycino). Het leek mij super leuk, dus ik heb uiteraard een berichtje gestuurd. Allereerst kreeg ik een reactie dat ze geïnteresseerd was in mij. Alleen moest ik natuurlijk gewoon werken, dus dit beperkte mij een beetje om naar een andere locatie te gaan. Helaas heeft ze daardoor uiteindelijk voor een andere au pair gekozen dat vrij had.’s Avonds is mijn geduld even getest door Jayden. Na zijn badsessie ruimen wij altijd al zijn speelgoed (van het bad) op. Dit keer heb ik hem behoorlijk moeten aansporen en dat vond hij wel een leuk spelletje. Na elk stuk speelgoed moest ik ‘next’ zeggen…. Negeren werkt echt niet bij Jayden. Hij wacht net zo lang tot je weer ‘next’ zegt….Ik heb ze geteld! Het waren er 50.

Donderdag heb ik lekker een dagje uit de zon gehad. Normaal hoor je mij dat niet zeggen of doen, maar dit had ik echt even nodig na alle duizeligheid. Ik was er echt even aan toe! Ik besefte deze dag even hoe erg ik mijn tijd hier ga missen. Ik heb het weinig momenten moeilijk gehad, omdat ik hier gewoon enorm geniet! Alles zit goed met mijn hostfamily, het land is geweldig en ik heb het gevoel dat ik veel zekerder ben geworden. Dit avontuur is verlopen, zoals ik stiekem een beetje hoopte. Ik ben stiekem zelfs een beetje verbaasd en trots hoe ‘makkelijk’ alles is gegaan voor me. Verder heb ik deze dag gewoon zoals altijd in de ochtend en in avond gewerkt.

Vrijdag ben ik met Jenneke naar Palm Beach geweest. Dit was 1 van de laatste dingen op mijn ‘bucketlist’ dat ik zelf nog wilde zien en wat bij mij in de buurt zit. Het was super warm deze dag, dus het wandelen was erg zwaar. Gelukkig was dit het helemaal waard, want het was prachtig! ‘s Avonds zou ik natuurlijk gewoon weer werken, dus ben ik weer vrij op tijd naar huis gegaan. Eenmaal thuis (17 uur) zag ik de auto en de spullen van iedereen al staan, maar ze waren allemaal wel weg. Rond 17:30 uur kreeg ik een sms van Dean dat ik deze avond niet hoefde te werken. Ze wisten inmiddels dat ik na het werken naar Nadine zou gaan, dus het kwam stiekem best goed uit. Eerder hadden Nadine en ik met wat vriendinnen van Nadine een chocolade fondue op de planning staan. Helaas was dit de dag zelf nog afgezegd. Nadine en ik hadden ons nu zo erg op de chocolade fondue verheugd dat we dit alsnog wilden gaan doen. Dit kon bij Nadine thuis, gezellig! Al vrij snel bleek dat er weinig bussen terug gingen naar mijn huis, dus had Nadine gevraagd of ik mocht blijven slapen, dit mocht! Nou, daar ging ik dan met mijn (handbagage) koffer. Het voelde echt even alsof mijn tijd erop zat hier (het einde is steeds meer in zicht). Het bleek trouwens maar weer dat ik af en toe nog steeds toerist ben hoor. Ik nam mooi de verkeerde bus, maar lach me niet uit… want je hebt dus aan 2 kanten van de straat een bushalte. Bij beide bushaltes stonden geen namen /stopnummers aangegeven. Ik wist dat ik bus 136 moest nemen, maar schijnbaar zijn er 2 verschillende 136 bussen (nog nooit eerder ontdekt…). Geeft niks, no worries, alles op zijn tijd! Nadat Nadine en ik hadden geskyped met de moeder (en kat) van Nadine, hadden we heerlijk gechocolade-fondued (dit is geen woord geloof ik, maar het klinkt best leuk). Ik werd al snel wat rozig/moe van wat rode wijn, dus ik vond het tijd om te gaan slapen. Nadine ging nog even naar de badkamer. Eenmaal bij de badkamer zagen we een mega spin, ja echt mega, zo groot als mijn hand, meet: Lodewijck. Ik denk dat we zo’n uur hebben bedacht hoe we dit beest weg zouden krijgen. Doden is zielig, maar was in ieder geval geen optie, want iedereen sliep al, dus te veel lawaai en wie weet vlekken op de muur. We bedachten om Lodewijck te vangen met een bakje. Vervolgens heeft de discussie wie hem zou vangen een uur geduurd. Ik heb het gedaan uiteindelijk, is iedereen trots?! Bedankt. Helaas lukte het niet met het bakje, omdat de Lodewijck super snel was. Nadine zag een handdoek hangen en heeft hem naar beneden (trap naar beneden) kunnen slaan. Zo, die was ver weg en we hebben Lodewijck gelukkig niet hoeven doden. We hebben beide goed kunnen slapen én we hadden heel leuk beeldmateriaal hoe wij hem scheten voor onze (lees het volgende woord met Australisch accent) mate Lodewijck, dus dat was mooi.

(zaterdag) heb ik heerlijk ontbijt op bed gekregen van Nadine, love you. Na een tijdje vonden we het tijd voor het zwembad en nog wat later tijd voor rode wijn. Zo ben ik nog 3 keer naar boven gelopen om mijn zonnebril te halen, vervolgens mijn zonnebril vergeten mee te nemen, dus moest ik weer terug. Betekent: ik ging vaak de trap op en neer. Ineens zag ik Lodewijck daar liggen, dood. We hebben hem dus uiteindelijk wel gedood?!!? Siellug. Eind van de middag ging ik weer richting mijn eigen huis. Het was echt super gezellig met Nadine! Haar hostparents vertelde haar dat ik nog een keer van harte welkom ben, dus ik heb me geloof ik goed gedragen. Helaas voel ik me nog steeds wat duizelig en sloom. Ik blijf honger houden, terwijl ik echt meer dan genoeg eet, maar hierdoor heb dus ook weer weinig energie. Het voelt een beetje alsof mijn lichaam het voedsel niet verwerkt of iets… Ik ben dus ’s avonds maar op tijd naar bed gegaan. Ik lag nog wel even wakker van wat frustraties hier in huis. Niks ergs hoor! Maar het is geloof ik ook gewoon een cultuur/gewoonte verschilletje. Gelukkig kon ik het even weg ‘typen’ naar papa. Altijd fijn om dan even te horen dat het niet perse aan jou ligt. Thanks dad!

Zondag was het de bedoeling om met Nadine, een vriendin van Nadine: Tamara en Linda naar een ‘speciaal’ cafeetje te gaan waar je hele bijzondere shakes kon drinken. Op een 1 of andere manier heb ik het wéér voor elkaar gekregen om de verkeerde bus te nemen, maar daar leren we alleen maar van (en ja deze keer mag je me wel uitlachen). Linda had zich helaas verslapen, maar dat had ze ook wel even verdiend na een druk weekje. Eenmaal in het cafeetje ging ik voor de Nutella shake! Er zat nog een ijshoorntje met zure snoepjes en hazelnoten bij. Het klinkt en zag er lekkerder uit dan het was moet ik toegeven. Wel kunnen we dit weer van onze bucketlist halen. Vanavond nog even skypen met Wes (yés eindelijk! Beide erg druk en het tijdverschil maakt het niet makkelijk soms). Na het skypen maar weer op tijd naar bed.

Oh trouwens, nog wel even leuk om te vertellen. Het lijkt erop dat mijn hostfamily een nieuwe au pair hebben gevonden. Dit is dan ook de enige au pair die AIFS ‘aanbiedt’ in de periode dat ik weg ga, dus het is nog even afwachten wat de au pair wil. Het leek in elk geval voor beide een match te zijn, maar dit moet nog officieel vastgelegd worden. Wel heeft Julie mijn nummer al doorgegeven, zodat de au pair wat vragen kan stellen aan mij. Zoals ik toen dus mailde met Amilia (de au pair voor mij).

Kus,
Iris