Een vooral emotionele blog... sawry

Hoi!

Maandag, 2e paasdag, maar ik ging gewoon aan het werk. Julie en Dean hadden nog wat dingetjes in huis te doen, waar ze al een hele tijd niet aan toe kwamen, dus vroegen ze of ik wilde werken. Gelukkig moest de au pair die om de hoek woont ook werken deze dag. Ik had haar gevraagd of ze iets paasachtigs wilde vieren met ‘onze jongens’. Dit leek haar ook een leuk idee. Iets van eitjes verstoppen en zij zoeken het dan. Iets waar ik zelf trouwens ook nog steeds van kan genieten. Thuis vonden we zo af en toe rond de zomer nog een gesmolten paaseitje… haha. Helaas was het weer wat minder, maar gelukkig konden we bij hun thuis terecht. Ik was natuurlijk (zoals altijd) íets te vroeg, maar nu schijnbaar wel erg vroeg, want haar hostparents zaten nog in de pyjama. Ik was dit keer echt maar 5 minuten te vroeg hoor…. Haha. Gelukkig vonden ze het totaal niet erg, denk ook weer een beetje ‘Australisch cultuur’. Ik had weer even een besef moment dat ik heel blij met 1 kindje. Niet per se omdat je ‘meer’ handen en ogen nodig hebt, maar vooral om het geschreeuw en geruzie (broer van Adam, 7 jaar, was er ook bij)... haha. Verder vonden ze de eitjes zoeken super leuk. Nou, heb ik toch nog Pasen gevierd. Mijn familie deed niet zoveel met Pasen, dat is natuurlijk ook prima. Ik had al wel gehoord van de ‘Easter Show’, dat schijnt hier mega te zijn. Een andere au pair was daar dus wel geweest en had een heel ander beeld van Pasen hier dan ik dat heb… haha. Na 23238230 pogingen (300x Jayden die ‘Iris is a poo poo’ schreeuwt, wat dus veel te grappig is om boos op te worden… Het grapje blijven we er ook in houden)om Jayden in slaap te krijgen, heb ik het opgegeven. Hij wilde echt niet slapen. Hij bleek echt geen slaap te hebben en dit bevestigde hij even nadat hij alleen maar op mij en mijn bed kon springen… haha. Dan maar lekker naar buiten en hopen dat hij niet te huilerig wordt, want hij heeft nog steeds zijn slaapje nodig. Op zich is het volgens mij een mooie leeftijd om zijn slaapje te veranderen, want 3 uurtjes is best veel vind ik, maar Julie wil dit nog niet opgeven. Ik was natuurlijk aan het werk de hele dag, dus was even vergeten dat het 2e paasdag was. Jeetje, wat een drukte! Natuurlijk wel super gezellig. Ondertussen kreeg ik een whatsappje van mijn hostmum dat we weer bij de Mexicaan gingen eten, lekker! Dean en Riley waren samen nog naar de Easter Show geweest. Nadat we lekker hadden gegeten, ben ik even snel gaan douchen. Eenmaal beneden stond Amilia ineens beneden, oh hoi! Amilia was de vorige au pair en heeft haar farm work nu gedaan, zodat ze nog een jaar extra mag blijven. Eerst ging ze wel nog even langs huis (Zweden) als een pauze. Ze had hier nog wat spullen liggen, wat ze even op kwam halen. Ik moet zeggen dat ik het hier nog best een jaartje langer had uit kunnen houden, wat een geweldig land en wat voel ik me zoveel beter! Alleen als ik dan weer nadenk over mijn eigen familie/vrienden/ Wes en het land Nederland, wil ik stiekem gewoon lekker naar huis. Goed om te beseffen :)

Dinsdag leek het weer ’s ochtends open te trekken, dus gokte ik het erop en we gingen lekker naar buiten. Nou was er hier en daar een buitje, maar het was prima te doen. Totdat ik me bedacht om toch maar iets eerder naar huis te gaan en ik natuurlijk precies een stort bui op mijn kop gekregen. Ik was goed voorbereid voor Jayden (regenhoes voor de kinderwagen), maar niet voor mezelf, typisch…. Haha. 3x raden waar ik die stort bui op mijn kop kreeg…. In mijn eigen straat én ja dat is dus op die mega heuvel. Jayden wordt serieus steeds groter en dus zwaarder, dus je duwt zeker (met pram, tas, step, weet ik het wat) 25 kilo omhoog. Vervolgens dus regen en dan nog een Jayden dat alleen maar ‘Iya, Iris, Iya, Iris’ roept en ook zeker niet stopt als je hem even negeert. Toen had ik even een besef momentje dat ik klaar mee ben…. Haha! Neehoor, ik geniet nog steeds! Achteraf kon ik er ook wel om lachen. Zeker toen het weer droog was, zodra wij binnen waren, achja… (gelukkig kwam er niet al verkoudheid aan, ahum). Het leek me leuk om koekjes te bakken, dus dat maar gedaan! Jayden vond het ook erg leuk. Op een of andere manier was hij om 10 uur al moe… maar normaal slaapt hij pas om 12 uur. Ik heb het uit kunnen rekken tot 11:15 uur, maar toen hem toch maar in bed gelegd. Ik ben benieuwd tot hoe laat hij slaapt. Hij heeft geslapen tot 13:30 uur, dus iets minder lang dan normaal, maar op zich prima. Hij was wel wat hangerig de rest van de middag. Misschien omdat we binnen waren? Ik hoop dat hij niet weer ziek wordt.

Woensdag leek het zonnetje langzaam op te komen, dus dat zag er goed uit. Toch voor de zekerheid maar een regenhoes om de pram, want er was wel regen voorspeld. Uit eindelijk werd het dus strak blauw met zon en was ineens weer heel warm. Liepen we dan met onze regenhoes om de pram…. Haha. We hebben lekker van het zonnetje genoten op een terrasje en daarna nog even naar het park. De laatste dagen knuffelt hij me steeds meer… misschien omdat hij aanvoelt dat ik wat gevoeliger ben sinds vorige week? Ik geniet er in elk geval elk moment van, want het is echt nog maar even, zo gek! Wat zal ik dit missen! In het parkje zag ik een andere au pair dat Nederlands sprak met ‘haar kinderen’ (ik moest wel even 3x luisteren of ik het nou wel echt goed hoorde, zo aan de andere kant van de wereld). Daar heb ik nog even mee gesproken, maar zodra ik die 3 weken dat ik hier nog maar ben liet vallen, leek ze minder geïnteresseerd… haha. Zij is er nét 3 weken. Ze gaf me nog wel een leuk compliment. Ik praatte natuurlijk gewoon Engels tegen Jayden, maar ze dacht dus dat ik een Australiër was, omdat me Engels zo goed klonk en ze vond het knap dat ik zo makkelijk dat sprongetje maakte naar Nederlands met haar (wat soms ook best wat moeite kost hoor, bizar!). Eenmaal weer thuis gaf Jayden aan dat hij meteen naar bed wilde en nog geen lunch. Dit vind ik altijd een beetje eng, want ik ben dan bang dat het te vroeg is en hij nooit meer in slaap gaat vallen. Maarja, aan de andere kant… anders gaat hij over zijn slaap heen, dus lastig aanvoelen, maar ik heb de gok gewaagd! Hij ligt in bed. Uit eindelijk heeft hij zo’n 2,5 uur geslapen, dus dat is prima! In de middag was het echt stukke warmer ineens. Ik blijf me verbazen over de weersveranderingen en mijn lichaam dus ook. Weer lekker verkouden dus. Dat grapje “iya poo poo”, begint nu wel heel serieus te worden. Aangezien hij dit dus keihard midden in de supermarkt riep… ik heb het even aan de omstanders uitgelegd… haha. Op de terugweg zei hij ineens uit het niets “no more iya, no more iya”. Dit heeft hij mijn 1e maand dus ook alleen maar gezongen toen Amilia (wel “no more Amilia” dus), de vorige au pair, weg ging. Ik heb hem totaal nog niet verteld dat ik weg ga en iemand anders ook niet. Stiekem is dat dus best eng… haha. Vanaf het begin af aan doen Jayden en ik een ‘boks’ als hij naar bed gaat. Ditmaal wilde hij geen boks, maar per se een knuffel, zo lief. Dat bedoelde ik dus met extra knuffels de hele tijd.

Donderdag ging het wekkertje 5 uur, dus dat was best wel vroeg. Na het helpen met Jayden ben ik dan ook weer lekker mijn bed in gedoken. Het leek me verstandig om een dagje rustig aan te doen, aangezien ik snot verkouden ben. Wat eigenlijk best zonde van het mooie dagje was, want het was weer strak blauw met een zonnetje. Een hele dag in je bed blijven, helpt ook niet voor je gedachtes, maar wie weet wel om alles op een rijtje te zetten. Er gebeurt op het moment veel vanuit Nederland, waardoor ik iedereen best wel mis. Gelukkig nog steeds geen last gehad van echte heimwee, maar als ik iedereen hier nu naar toe kon toveren, zou ik dat zeker doen. Het ging een tijdje goed met 3x tegenslagen, maar nu loopt de emmer echt even een keer vol. Ik ben nogmaals –sorry, haha- super blij dat mama er echt bijna nu is. Het afscheid nemen van mijn hostfamily wordt ook nog wel even een dingetje. Dus goed, er gebeurt op het moment veel in mijn hoofd… Nogmaals, ik ben super blij met mijn 2 goede vriendinnetjes hier, maar dat blijft natuurlijk toch anders. Waarschijnlijk als ik dit eind deze week weer lees, denk ik echt, jeetje wat een emotioneel gedoe, maar goed, wel even een update hoe ik me voel. Sinds deze dag dus ook echt snot en snot verkouden.

Vrijdag weer eerst geholpen ’s ochtends. Nadat ik weer mijn bedje in gedoken was en wat extra slaap heb gepakt, ben ik de rustig het dagje begonnen. Langzaam kwamen er stapplannen met Linda en Nadine. Ondertussen dus ook mijn hostmum onze plannen laten weten. Ik bood aan om deze avond te koken en omdat ik dit aanbood, hoefde ik niet meer te helpen met Jayden. Wat echt enorm veel tijd scheelt, dus dat was super fijn. Ik lekker op tijd boodschappen gedaan, gekookt, omgekleed, opgemaakt… je ken het wel. Allereerst zei Nadine helaas af vanwege schooldrukte. Vervolgens probeerde Linda en ik concrete plannen te maken voor deze avond, maar dit wilde ook niet helemaal. Uiteindelijk besloten wij dus ook maar thuis te blijven. Waar ik stiekem best van baalde. Rond 18:30 uur werd ik helaas gebeld door mama met slecht nieuws. Oma overleden… Ik zal hier verder niet te veel op in gaan, maar het speelt zeker een rol. Ik vind het erg lastig dat ik bijvoorbeeld de crematie niet kan meemaken en ik mis mijn familie /eigen vrienden nu ontzettend. Eigenlijk, qua gevoelens, de omschrijving van donderdag dus. Natuurlijk dit nieuws met mijn vriendinnetjes hier gedeeld en veel steun gehad. Zelfs zoveel steun dat Linda (langer onderweg was ook) ineens in Dee Why stond met een fles wijn. Lekker even bij het strand gezeten en er veel over kunnen praten, fijn! Ik voelde wel langzamerhand steken in mijn oor. Uiteindelijk heb ik dus ’s nachts geen oog dicht gedaan vanwege een oorontsteking. Wat doet dat pijn zeg!

Zaterdag had ik eigenlijk eerst geen plannen. Nadine vroeg me naar Chatswood te komen om een beetje rond te neuzen voor wat laatste dingetjes voor haar reis. Leek mij wel fijn voor afleiding en wie weet vond ik zelf ook nog wat voor mijn reis. Ik had natuurlijk ook medicijnen nodig voor mijn oor, dus ook dat is geregeld. Linda was overdag aan het werk, maar die zou ik dan waarschijnlijk ’s avonds wel zien. Nadine had juist al plannen voor in de avond. Ik heb regelmatig wat medicijnen voor mijn oor ingenomen en dit leek beter te gaan gelukkig. Halverwege de dag bleek dat Nadine’s plannen niet door gingen en Linda moe was geworden, nadat ze had gewerkt. Zo zat ik dus ’s avonds ineens met Nadine wat drankjes te doen en niet met Linda. Nou misten wij Linda natuurlijk ontzettend en die is zo over te halen, dus even later was Linda er ook. Snappen jullie het nog?:) Ondertussen had Nadine ook contact met vrienden van haar. Nog geen uur later stonden we ineens in een penthouse met een mega uitzicht, wauw! Best handig zo die contacten… haha! Ik heb de hele avond geen stem gehad, letterlijk, zo erg verkouden ben ik dus. Erg handig!

Zondag eigenlijk weinig gedaan… lekker rust gepakt voor het oortje wat toch nog wat druk gaf en waar, sorry, veel troep uitkomt, wat overigens dus een goed teken is. Oh inmiddels is onze klok ook veranderd, dus we hebben we lekker 8 uur tijdverschil. Maakt het toch iets makkelijker! Overigens het rekenen niet voor mij ;)

Dit was ‘m weer! Een wat emotionele blog dit keer, maar het is niet anders. Ik hoop dat ik me snel beter voel.

Dikke kus,
Iris