Love my busy life

Hoi!

Jeetje dat au pairen is zo zwaar! Gewoon betaald bruin worden.
Oké, sorry, kon het niet laten.

Maandag heb ik Hannah ontmoet, Duits meisje, dat (achteraf gezien) 2 straten verder woont. We hebben een 'playdate' gehad, klinkt leuk he? Zij heeft ook een jongetje van rond de 2 jaar, dus Jayden heeft een nieuwe vriend. Vandaag voel ik me beter dan ooit! Zal wel door het weer komen, want o wat was het lekker weer na een hele week storm. Ik ben er van verzerkerd dat Aussie mij als persoon zoveel sterker gaat maken en me inmiddels stiekem al heeft gemaakt. Verder heb ik veel besef momentjes... Hoe veel mensen me wel niet lief hebben en hoe veel mensen ik lief heb! Hoe belangrijk alle, zelfs de kleine, momenten met iedereen zijn!

Wat me trouwens opvalt is dat die Australiërs zo open zijn naar iedereen. Als je ’s ochtends buiten loopt zegt iedereen goedemorgen tegen elkaar (natuurlijk ook ’s middags, etc). Erg grappig! Ik loop elke dag 2389032 x langs een gebouw waar ze aan het bouwen zijn, maar de bouwvakkers groeten iedereen, elke dag weer. Goodmorning! Hello, How are ya? Geweldig. Verder wacht iedereen letterlijk in een rij op de bus en al kom je van de andere kant (vlakbij de bus), lopen mensen toch helemaal door tot het einde van de rij. Tof!

Dinsdag was het ook heerlijk weer. Ik heb een poging gedaan om met Jayden naar een groter park te gaan. Dit betekende dat ik met kinderwagen, kind, al z’n speelgoed, luiertas en mezelf de bus in moest. Leuke uitdaging! Uit eindelijk stapte ik de bus in en checkte ik nog even voor de zekerheid Google Maps (jep, you know me…), Ik kwam ineens tot de ontdekking dat ik de hele verkeerde kant op ging. Dit betekende dus dat ik weer al diezelfde mensen moest lastig vallen met mijn kinderwagen over hun tenen, om bij de eerste beste bushalte uit te stappen. Verder zal de buschauffeur wel hebben gedacht dat ik heel lui ben, omdat ik er meteen weer uit ging. Geeft niet! God, wat een actie! Op zich heb ik wel een verklaring? Willen jullie ‘m horen? Mooi. Mijn bus zou vertrekken vanaf Pittwater Road, dit is echt een mega lange grote winkel straat, dus alle meters leken op elkaar daar. Verder heb je bij de bushaltes weinig bordjes met iets van een naam van de bushalte. Ik ben dus aan de verkeerde kant van de weg begonnen. Ik vond de bus al zo laat, maar ik dacht dat dit met het ‘no worries-metaliteit’ te maken had. Jayden vond de bus al helemaal geweldig, dus dat maakte het gelukkig wel goed. Hij is zo makkelijk, top! Ondertussen begint Jayden steeds meer te praten en probeer ik ‘m ‘Wesley’ te leren. Mijn naam heb ik opgegeven, want hier maakt hij gewoon een spelletje van, haha! ‘Can you say Iris? … Daddy?! No, Iris!... Mommy?! No, Iris, try it!... Riley?! (broer, heb ik ‘m wel aangeleerd, dus wie weet zegt Jayden over 6 maanden wel m’n naam). No, Iris, you can say it!... Bella?! (hond…) Goed, je snapt dat ik het heb op gegeven hoop ik.

Woensdag…. De ochtend begon met regen, helaas. Linda zou vandaag naar Dee Why komen om samen koffie te drinken (met Jayden erbij) en zo konden we ook onze toeristische plannen bespreken en plannen, cool! Linda is m’n toeristen-maatje, of ze het nou wilt of niet… haha! Nee, maar we zijn tegelijk aangekomen dus het is leuk om samen alle nieuwe plekken te ontdekken. Sophie zit hier bijvoorbeeld al wat langer en heeft al meer gezien. Dit weerhoudt haar overigens niet om wat plekken te laten zien, maar ik voel me soms een beetje lullig dat ze alles dubbel moet doen, voor mij… Goed, er zijn plannen met Linda. Ik houd ze alleen nog geheim, zodat m’n blog nog een beetje spannend blijft.

Terwijl Jayden, na de koffie, z’n middagdutje deed, werd ik ineens gebeld door een Australisch nummer. ‘Iris speaking!’ (lees: this is your captain speaking-feeling). Het bleek AIFS te zijn om te checken: hoe het met gaat, hoe m’n hostfamily bevalt, hoe de kinderen bevallen, of ik verder nog met vragen zat etc. Super goed!
Ik heb natuurlijk verteld dat ik me hier helemaal thuis voel, Jayden super easy is en ik ook een soort sociaal leven hier krijg. AIFS kon me dit bevestigen, omdat Linda over me had vertelt (ik hoop goede verhalen, haha!). De vrouw met wie ik sprak van AIFS vertelde mij nog dat ze Julie en Dean inmiddels een beetje kennen, omdat ze al vaker au pairs binnen hebben gehaald vanuit deze organisatie. Ze vertelde mij dat het inderdaad hele lieve mensen zijn en ze het wel heel gek zou vinden, als ik hier niet op mijn plaats zou zijn. Wat overigens natuurlijk altijd zo had kunnen zijn, zei ze snel.

Donderdag heb eindelijk, maar onverwachts Jorieke ontmoet. Ik sprak al een tijdje met Jorieke, maar had haar nog steeds niet kunnen ontmoeten. Het was super gezellig! We hebben een (slechte) lunch gehad, ik zeg slechte omdat het een vette hamburger met frietjes was, maar hey, wel voor 10$. Vervolgens lekker met koffie voor Jorieke en een smoothie voor mij over het strand van Dee Why gelopen. Ik ben er al 3 weken, maar had nog niet eens echt over het strand gelopen. Slecht eigenlijk, want het strand zit letterlijk aan mijn straat. Goed, eens moet de eerste keer zijn. We hebben lekker kunnen babbelen en vooral over haar gezinnetje. Update: Helaas ging het niet zo goed als iedereen gehoopt had en vliegt ze zelfs 15 november terug. Daar gaat een vriendinnetje…. Ik ben super trots op je hoor Jo!

Vrijdag heb ik met Jule afgesproken, ook voor het eerst. Ik heb (serieus) nu een lijstje gemaakt met een stuk of 20 mensen die ik nu al heb leren kennen. Het was even allemaal niet meer te over zien…. Wat een luxe :). Ik heb haar Dee Why laten zien en uit eindelijk heb ik dan ook eindelijk kunnen zonnen. Elke keer op mijn vrije dagen was het regenachtig en zodra ik moest ‘werken’ was het heel mooi weer. DUS, ik heb een bikini op m’n lijf staan, jeeeeeeeeeeeej! Dat zijn natuurlijk wel de goals van dit avontuur. Ja, ik smeer me heel goed in lieve mensen. Mijn hostmum let daar heel goed op… haha! Vervolgens zagen we natuurlijk donkere wolkjes aankomen, dus zijn we allebei weer naar huis gegaan. Ik was precies op tijd thuis, want het ging me een partij te keer. Het regende en onweerde heel hard. Typisch Aussie….. Als het toch regent… kan ik wel even het huis schoonmaken, I did it. Na alle zonnebrand plak en zweetjes van het schoonmaken verlangde ik wel naar een douche. Hoppatee; make up eraf, lenzen uit -->bril op, pyjama aan en even lekker chillen en wachten tot iedereen thuis is, in een schoongemaakt huis. Opeens werd ik gebeld en vroeg Julie of ik zin had om met vrienden van hun (en de kinderen) uit eten te gaan. Tuurlijk had ik daar zin in, maar dan moest ik me weer opfrissen. Geen probleem natuurlijk… heerlijk gegeten bij een Italiaan en het was heel gezellig, ook na wat wijn’tjes’ (haha sorry opa Brusse en paps, klinkt zo leuk… wijntjes).

Zaterdag ben ik (onverwachts) met Nadine naar de Paddy’s Market geweest. Ideaal, want dit was binnen en het regende natuurlijk weer eens. Een en al troep aan spullen, maar wel heel gezellig en cool om te zien. Eindelijk begin ik ook langzamerhand de weg te herkennen in de stad, want echt, het is mega en alles lijkt op elkaar. Zaterdag avond heb ik met Myrthe kunnen skypen. Vervolgens heb ik met mijn hostfamily het spelletje 'Ganzenbord' gespeeld. Fun!

Zondag heb ik samen met Linda de I’m free Sydney tour gedaan. Uit eindelijk zou er nog een andere au pair komen (is de au pair, van vrienden van hostparents van Linda… snap je?). Super lief meisje uit Denemarken! Er waren verder nog meer wandelaars. Ja, dat klinkt best cool zo. Was ook een wandeling van zo’n 3 uur, maar was prima te doen! Verder weet ik wel dat ik deze tour niet perse met Wesley of mama hoef te doen. Het was leuk, maar niet heeeeeeeeel bijzonder. Doe ik het liever zelf! Uit eindelijk zijn Linda en ik zo lief geweest (al zeg ik het zelf) om Jorieke te verrassen. Jorieke gaat helaas alweer terug naar Nederland, dus die zat rond die tijd alleen op het vliegveld. SURPRISE! Daar stonden wij ineens. Volgens mij was ze daar wel blij mee! Verder was ze ook erg blij om weer naar huis te gaan. Uit eindelijk gingen Linda en ik rond 18 uur weer terug naar het station… eindelijk lekker naar huis, na een lange dag. Nouja….

Tot we onze stop misten… en ineens in de middle of nowhere waren. We konden er gelukkig wel om lachen. We hebben ook ontdekt dat je de stoelen kan verplaatsen in de trein (zodat je kan kiezen of je vooruit of achteruit wilt zitten, handig he oma Schutte?!) Heel avontuur dus. Uit eindelijk was ik 21 uur thuis en Linda 22 uur…..

Toen ik thuis kwam heb ik nog even wat gedronken met mijn hostparents en toen vertelde ze me dat ze morgen (maandag) om 6:20 richting werk moeten, dus dat betekent dat ik 5 uur op moet. Precies op dat moment bedacht ik me ook dat ik nog een verplichting had op zondag…. Een reisverslag schrijven! Het is inmiddels 21:30 uur… voordat ik hem geplaatst heb met alle foto’s zal het wel 22:00 uur zijn, dus ik ga maar snel slapen!

Kus,
Iris