Wat een emoties de laatste tijd...

Hoi!

Maandag begon de week weer met slecht weer, dus Jayden en ik zijn weer naar de indoor playground geweest. Ik vond hem wat meer huilerig deze dag, dus ben benieuwd waarom dat is. Zoals jullie merken gaat weer echt alle kanten op. De ene dag regen en de andere dag strak blauw en zon. Dit maakt mij dus iedere keer ziek… Ik ben echt nog nooit zo vaak in 6 maanden ziek geweest. Langzaamaan gaan we nu dus richting het slechtere weer. Ik heb wel veel geluk gehad met het weer hoor. De vorige au pair had zeker 2 keer per week regen… dat heb ik echt niet, dus ik zal niet meer klagen haha. Jayden kwam deze dag wat moeilijk in slaap, maar nadat ik een aantal keer de trap op ben gerend voor hem, is hij toch nog in slaap gevallen. Julie werkte deze dag uiteraard weer vanuit huis en Dean was al vroeg weggegaan, want hij is de hele week in Perth voor zijn werk. ‘s Middags leek het weer wat beter en zijn Jayden en ik lekker even naar buiten geweest, heerlijk frisse lucht! ’s Avonds kwam oma bij ons eten, dus dat was gezellig. Daarna hebben Julie en ik onze nieuwe show ‘Married at first sight’ gekeken. Vervolgens lekker mijn bedje in… maar van slapen kwam niks. Dan ga je natuurlijk weer lekker veel nadenken. Uiteindelijk heb ik nog even vanaf 0:00 uur tot 2:00 uur met papa (en vervolgens Tess die thuis kwam, mama en daarna Lars) kunnen skypen. Erg grappig om het ‘standaard leventje bij de familie Brusse’ weer te zien. Het skypen heeft me erg goed gedaan! Ik dacht dus trouwens blij te zijn met 8 uur tijdverschil, maar dit maakt het skypen juist alleen maar lastiger.

… Alleen ging het wekkertje natuurlijk gewoon weer op dinsdag, ditmaal om 06:00 uur. Ik heb dus vrij weinig slaap gehad en ook ontzettend licht geslapen. Jayden werd vaak wakker en vervolgens was Julie ook aan het spoken. Ik heb het idee dat ik Julie (weer) heb aangestoken, dus zo is er elke week wel iemand ziek… haha. ’s Ochtends een playdate met de andere au pair en Adam en nadat Jayden NIET had geslapen, zijn we naar het zwembad geweest. Over zwembad gesproken…. Hier nog steeds geen zwembad hoor! Had er vorige (onze) zomer in moeten liggen…. Haha. ’s Avonds weer onze show natuurlijk. Op een geven moment hoorde wij Bella (hond) buiten bezig met iets. Dit bleek een dode rat te zijn… hoe ze eraan kwam, geen idee, wil ik ook niet weten. Dean is natuurlijk weg, dus Julie en ik hadden eerst al een halfuur een ‘discussie’ wie de rat zou pakken. Ik kan dat echt niet (toch buuf Eveline?!) dus uiteindelijk ging Julie het toch doen. Eenmaal toen ze hem vast had, wist ze niet zo goed waar ze hem moest laten. Ze zei: Wacht?! Zal ik hem naar de buren gooien?! (Ze hebben niet zo’n goede band met de buren…:)). Nou, ze gooide hem zo naar de buren. Echt, je kon me oprapen. Eigenlijk al toen ze dat beest eindelijk vast had, maar na het naar de buren gooien al helemaal… tranen van het lachen, wauw! Verder hebben we het erover gehad dat ik alweer bijna weg ga. Wat zal ik ze missen zeg! Julie vond de tijd ook ontzettend snel gaan zei ze, dus dat is een goed teken (of juist niet?!).

Woensdag kwam Linda deze kant op om wat te kletsen en Jayden te bewonderen met al zijn kunstjes, gezellig! Daarvoor eerst nog wat boodschapjes gedaan. Eenmaal in de rij raakte ik aan de praat. Hoe snel je hier aan de praat met onbekenden, blijf ik geweldig vinden! Het is namelijk niet op een ‘vervelende’ manier, maar altijd oprecht geïnteresseerd. Ze vroeg waar ik vandaan kwam en zo vertelde ze erna dat ze de volgende zomer naar Nederland gaat, heel verhaal in elk geval, ik zou het voor jullie kort houden, haha! De ochtend ging lekker snel voorbij. Jayden werd bij het parkje al moe, dus ik was heel bang dat hij weer over zijn moeheid heen zou gaan. Gelukkig is hij snel in zijn bedje in slaap gevallen, yes! Ik heb even lekker geprofiteerd van het ontzettende mooi weer, heerlijk even in het zonnetje gelegen (in mijn pauze hoor, no worries!) Strak blauw, 31 graden (onze 41) en toch veel wind. Er heeft hier al de tijd een mountainbike met zitje gestaan, maar ik durfde eigenlijk nooit zo goed. Ten eerste vanwege al die bergen hier en ten tweede omdat dit echt geen ‘fiets’ land is. Nu het einde inzicht is, kon ik het toch niet laten. Lekker even een stukje fietsen met Jayden achterop. Even de 15KM aangetikt, bam!

Na het helpen in de ochtend ben ik donderdag lekker wezen lunchen met Nadine. Ik ging met de bus richting de afgesproken locatie. Ik zat in een extra lange, overvolle bus. Heel veel mensen stonden zelfs. Op een geven moment zette de buschauffeur klassieke muziek aan en was het echt muisstil in de bus, terwijl het zo overvol was. Ik had echt een kippenvel momentje en vocht een beetje tegen mijn tranen. Nou is opa Brusse vooral van de klassieke muziek, maar dit stond natuurlijk wel altijd aan bij opa en oma Brusse thuis. Het deed me zo erg aan oma denken op dat moment! Het lunchen was lekker spontaan gepland en uiteindelijk kwamen we op een andere locatie terecht dan we hadden bedacht. Let it gooooooooo! Ik kan het gewoon, haha! Verder wat wasjes gedraaid en hier en daar opgeruimd. Verder was het ineens 20 graden vandaag. Dit bedoel ik dus met de weersverandering…. Ja sorry, ik blijf me er echt over verbazen. Gister nog gevoelsmatig 41 graden en vandaag 20 graden met een ontzettend koude wind. Zo’n dag als vandaag is hun winter, dus eigenlijk mag ik helemaal niet klagen. Winter en 20 graden, maar het was ineens zo koud vergeleken met gister!

Vrijdag gewoon weer gewerkt zoals altijd! Vervolgens niet terug het bed in, maar meteen onder de douche. Ik ben naar het winkelcentrum in de buurt geweest om cadeautjes te regelen voor het afscheid. Alles is gelukt in 1 keer, top! Verder had ik wat boodschapjes gedaan en de hapjes voor zaterdag klaar gemaakt. Je leest de volgende alinea wel waarvoor! Al vrij snel erna kwamen Jayden en Julie weer thuis. Ik heb Jayden even in bad gedaan en vervolgens zijn we gaan eten. Daarna moest ik wachten tot 23:00 uur, want de crematie van oma zou dan gaan beginnen. Julie ging al rond 20:30 uur naar bed, dus ik voelde me stiekem een beetje alleen en was op een 1 of andere manier heel zenuwachtig. Ze had (wel) wat chocola meegenomen voor mij, erg lief! Gelukkig heb ik hier vriendinnen die er voor mij waren. Ik heb zelfs even met Nadine en haar ouders kunnen skypen, lekker veel afleiding! Nadine’s mama is ook trouwe volger van mijn blog, dus bij deze: bedankt voor het skypen! Het laatste halfuurtje duurde erg lang. Ik vind het zo bizar wat er tegenwoordig allemaal wel niet mogelijk is. Ik ben heel blij dat ik de crematie live heb mee kunnen maken, tegelijk met mijn eigen familie. Tuurlijk mis ik ze nu verschrikkelijk, maar ik had me ook rot gevoeld als ik dit niet kon ‘meemaken’. Helaas haperingen, maar beter iets dan niets! Inmiddels was het bij mij al midden in de nacht. Het leek mij even fijn om een super romantische film te kijken voor nog wat afleiding. Mijn eigen familie was natuurlijk nog op de crematie. Na 20 minuten werd ik al super moe, vast van alle emoties, dus ben ik gaan slapen.

Zaterdag stond er een high wine op de planning met Nadine en Linda. Dit is voor het afscheid van Nadine, want zij gaat vanaf dinsdag op reis. Hier had ik dus de hapjes voor gemaakt. Nadine en ik hebben beide een super lief cadeautje gekregen van Linda, wat me erg raakte. De high wine was gezellig, maar ook erg dubbel. Eind van de middag ging Nadine echt weg… ook dit vond ik weer erg moeilijk. Ik heb nog nooit zoveel gehuild in 1 maand, wow… Ze vroeg ons een stukje mee te lopen, maar dit kon ik niet. Nogmaals sorry daarvoor Nadine… dat werd me te emotioneel. Linda en ik zijn nog gebleven en rond 21:00 uur was ik weer thuis. Ik heb daarna nog even met papa en mama kunnen skypen, erg fijn! Want oh… wat mis ik mijn familie nu erg.

Zondag heb ik een beetje (nadat ik al vroeg wakker was geworden, ritme…) uit kunnen slapen. Verder stond er niks op de planning. Ik merkte dat ik me toch wat verdrietig voelde door alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was. Ik ben even een stukje gaan lopen op het strand. Eenmaal thuis heb ik de crematie van oma nog een keer terug gekeken. Ditmaal zonder haperingen, dus dat was wel even fijn! Ik besef het nog steeds niet helemaal… zeker door de grote afstand.

Nou, deze keer toch nog een soort emotionele blog… Ik wil dan ook met volle moed en energie mijn laatste ‘volle’ werkweek tegemoet gaan. Maar helaas wel met in mijn achterhoofd veel afscheid van hier wat er aan gaat komen… ook dat vind ik erg moeilijk.

Kus,
Iris